Hiç evlenmemişti.
Öyle geçmişti yıllar işte; çok da planlamadan. Evlilik için ne hissettiğini bile tam bilmiyordu. Kötü örneklerini görmüştü ama pek umursamıyordu; onu o hale getiren o kişilerdi sonuçta. Anne babasından hatırladığı da etkilemiyordu onu, onlar başka zamanın insanlarıydı, ölçü olmazlardı.
Gençliğinde daha kararlıydı. Acelesi yok derdi, hatta şu anda yanlış olur, ‘du bakalım’. Bir an olabilir mi dedikleri çıkmıştı, şimdi hatırlamadığı sebepler işi çözmüştü zaten.
Orta yaşlarda anlamlar değişti. Her an daha değerliydi, farkındalık benliğini ele geçirmişti.
Etrafı ‘görerek’ ilerliyordu.
Ama ikilem diyemediği ikilemleri vardı artık. Daha derinden beğeniyor, daha hızlı ‘yakalıyordu’. Bunlar hep görmekti.
Kendinden korkmaya başlamıştı, gene istemeden neler bulacağım insanlarda diye. Birileri ilgisini çekerdi. Bazen kımıldamamaktan yok olup giderdi o insan duygusuyla birlikte. Bazen bir adım atma cesareti gelirdi; orada başlardı o zihninde durduramadığı yakın plan Fellini sahneleri.
Birileriyle çıkmıştı geçmişte. Birgün kendine kızmıştı, çünkü konuşurken onun adını unutuyordu. Dikkat etmişti ismini yanlış söylememek için.
Bir defasında dinlerken zihnini toplayamadığını fark etmişti. Dağılıyordu, başka yerlere gidiyordu. Çünkü önemseyemiyordu. Onun anlattıkları yolda kayboluyordu.
Sorun sende dedi kendine. Sen kabul etmeyi bilmiyorsun. Birini anlamayı bilmiyorsun. Sonra orada kalırdı; kendine rağmen ilerleyemezdi, gene beğenmezdi, gene sıkılırdı.
Her deneme sonrasındaki anlar iyi gelirdi: Eve dönüş gibi. Hayatla arasındaki tampon bölgeye, özel yaşam alanına, beslendiği yere, dışarısını seyredebildiği yere dönerdi.
Birilerini sadece uzaktan beğenmeye mahkum edilmişti. Kabul etmesi kolay değildi ama şunu söylemeyi seviyordu: Tamam vazgeçiyorum.
