Anılar

(Bu yazı hiçbir kategorime girmez. Yazmayı çok istedim. Daha çok kendim için yapacağım.)

2014 başları. Bir karar verdim: Yıllardır sürünen blogumu şanlı bir şekilde ayağa kaldıracağım. O kadar farklı olmalı ki, bu görünümünden başlamalı. Bana hayalimdekini tasarlayacak ve kodlarını yazacak birisi lazım.

O kişiyi bulduğumu zannettim. Haftalarca süründürdü. Sonunda yapılanın içi ‘bug’ dolu. Ben bir şey yapıyorum, alâkâsız bir yeri sapıtıyor. Yapan kaçtı. Çaresizim, bunaldım.

Yeniden ayağa kalktım. Evet.. Eskisi acımadan çöpe atılacak, özel sipariş hayalinden vazgeçilecek ve adam gibi işleyen orijinal bir şablon bulunacak.

O zaman aklıma bir şey geldi; Benim butik bir hosting şirketim var. Neden yeni birisini bulmak için onlardan referans almıyorum?

Ve bir isim geldi: Serdar Özbayrak. Dediler ki, ‘o halleder’.

Bundan sonrasını çok dikkatli okuyun. Aradım. Açmadı. SMS yazdım. Ta ertesi gün e-mail’le döndü. Peki yaparım dedi.

Bir sürü şablon çeşidine baktım, bazılarını seçtim, isimlerini gönderdim. Gayet sakin bir cevap geldi: Hiçbiri olmaz! Tek tek her birinin zaaflarını anlatmış.

Benim önerim bu dedi (bugün kullandığım). 5 aydır hatalı adımlar atmaktan o kadar yorulmuşum ki, böyle bilinçli bir yol gösterme iyi geldi. Sonra Serdar’dan ses yok. Mail’lerime cevap vermiyor. Tam kızmaya başladım, çıkıverdi: ‘Yoktum, ilgilenemedim, pardon’.

Birkaç günde Serdar blogu toparladı. Eski yazılarımı nakletti. İş bitiverdi. İstediği gayet makul parayı banka hesabına gönderdim ve dedim ki, sana aydan aya küçük ödemelere devam edeyim, gel şu blogda biraz oynayalım. Bir sürü vıdık vıdık değişiklik istedim.

Hoop Serdar gene kayboldu. Tam başkasını nereden bulacağım derken ses geldi: Evet neler istemiştiniz? Hepsini yaptı bir günde. Para? ‘Yok istemem. Asıl işin parçası sayılır.’

Sonra başladım blogumu tepe tepe kullanmaya. Keyifle. Sorunsuz.  Aylar geçti, WordPress bir hatırlatma mesajı gönderdi: Site yöneticinize haber verin, yeni sürüm yayınlandı. Hadi dedim kendim yapmayayım, yazıların nasıl korumaya alınacağını bilmiyorum, yanlışlıkla bir şeyler kaybolmasın. Serdar halleder. Gene cevap yok. Biraz bekleyeyim döner dedim. Bu defa yok.

Onu öneren kişiye sordum nerede diye. Serdar 15 gün önce kanserden ölmüş. Bana cevap veremediği zamanlar da kemoterapi zamanlarıymış.  Benim, yüzünü hiç görmediğim mükemmel bir uzmandan kalan bir blogum var biliyor musunuz? Blogumu her kullandığımda onun ruhunu anacağım.

80’lerin başı. Garanti’de çömez bir avukatım. Öteki çakal avukatlar (kendilerine böyle diyorlardı) beni itip kakıyor. Olay rutin. Sürekli İstanbul 6’ncı İcra’ya gidiyorum. İşim; dosya çıkarttırmak, talep açmak, hacze gitmek, arada bir mal kaldırmak, çoğunlukla yeddiemin diye kendilerine bırakmak, aciz belgesi almak için uğraşmak.

Birgün Bahçekapı’daki Eğitim Müdürlüğünden teklif geldi: Hukuk eğitmeni olur musun? İhtiyaç da şubelerde çok sık yaşanan bir sorundan çıkmış: İcra İflas Kanunu md.89 diye bir bela var. Bankanın mudilerinin başkalarına borcundan dolayı mevduatlarına haciz konması. Şimdi sıkmayayım sizi, orada 7 gün içinde bankanın -hesapta parası var ya da yok diye- cevap zorunluluğu var. Atlarsak ödemek zorunda kalıyoruz. Şubeler 7 günü kaçırıyormuş, bir sürü ödeme yapmak zorunda kalmışız. Teftiş o kadar bu hatayla karşılaşmış ki, şubelere anlatılması şart olmuş. Atladım tabi. Hazırladım mumlu teksirlerle ders notları, başladık. Ama sorun bitmedi sürüyor. Yapılan hataları durduramıyoruz. Bu defa bana yürü şubelerde anlatacaksın dediler. Akşam mesai bitiminde kapatıyoruz şubenin kapısını, millet toplanıyor, anlatıyorum, bakın 89 böyle savuşturulur diye. Bu arada bana öyle sorular soruyorlar ki, hukukla alakasız. Yok bunu yöneticileri kendilerine söylememiş, kim sorumluymuş? Yok yöneticileri yanlış talimat vermiş, bunu kiminle paylaşmalıymış? Bu insanlara nasıl daha çok yardımcı olabilirim diye Eğitim müdürüne sordum; yönetim hocamızla konuş dedi. O da bana “Sen bu işlerden anlamazsın, bu organizasyonel davranış diye bir dersin konusudur” dedi. Vaay, ipucu yakaladım. Başladım kitaplarını bulup okumaya. Yavaş yavaş -her defasında sorarak ve onaylatarak- derslerin içine o konuları kaynak yapmaya başladım. Bir an geldi anlattıklarımın çoğunluğu davranış konuları oldu. Velhasıl insanlar dersleri çok sevdiler. Ben de konuyu çok sevdim, çünkü gerçek ihtiyaçlara çözüm buluyordum. Sonuç, 4 yıl sonra geç eğitime dediler. Valla ne yalan söyleyeyim, bana banka avukatlığından daha hayatın içinden geldi. Hem de bir sürü saha deneyiminden sonra. Sonra birgün bir head hunter (muhtemelen öncelikle Fransızcam nedeniyle) Renault’da İK müdürlüğü önerdi. Sonra sevgili İbrahim Betil’in Bank Ekspres’inde İK Genel Müdür Yardımcılığı geldi.

O yıllar bankacılıkta Lale devri. Sektör o kadar kazanıyor ki, biz de bundan nasipleniyorduk. Yıllarca -bugün rüyamda göremeyeceğim- İK eğitimlerine gittim. Bir altın 15 yıl boyunca neredeyse bir Üniversite eğitimi kadar seminere ve kongrelere katılmışımdır. Yani sonunda pratik bir İK’cı oldum çıktım. O yıllarda herhalde birçok insan benim hukukçu olduğumu tahmin edemezdi.

Ya işte böyle. Her şey bir İcra İflas kanunu md.89’dan çıktı!